door: Peter westveer
Deze maand is er weer een nieuwe column van Peter, die we in samenwerking met VNV, de Vereniging van Nederlandse Voedselproducenten, publiceren. Peter deelt in zijn column zijn ervaringen met alledaagse producten, en hoe deze in de praktijk vaak voor frustraties en onhandigheid zorgen. Deze keer heeft hij het over het natvoerzakje voor katten – een product dat ondanks goede bedoelingen vaak meer irritatie dan gemak oplevert.
Lees verder en ontdek Peters scherpe blik op de kleine, maar alledaagse dingen die ons leven beïnvloeden.
Tegen etenstijd volgt onze kat Sushi iedereen die zich richting de keuken begeeft. Vol hoop dat zij haar dagelijkse lekkernij krijgt. Wanneer het eindelijk zo ver is, is haar enthousiasme groot. Echter, zodra ik het zakje natvoer probeer te openen, slaat haar enthousiasme om in ongeduld.
Veel natvoerzakjes zijn gemaakt van een laminaat: een combinatie van verschillende materialen die lucht, licht en vocht buiten houden. Dit garandeert een lange houdbaarheid en optimale voedselveiligheid. De afscheurrand is bedoeld om het zakje eenvoudig en zonder hulpmiddelen te openen. Helaas zit hier een groot probleem.
In de praktijk scheurt de rand vaak niet helemaal af, waardoor deze bij het leegmaken van de verpakking vies wordt door de inhoud. Een schaar blijkt dan helaas onmisbaar. Door de stevigheid van het zakje is deze ook nog eens moeilijk te legen en blijft veel voer achter in het zakje. Dit is onhandig in gebruik en leidt tot verspilling.


Door de combinatie van materiaalsoorten is het zakje niet recyclebaar en vormt een onnodige belasting van het milieu. Gelukkig zijn er alternatieven verkrijgbaar die van monomateriaal (PP) gemaakt lijken te zijn en daarmee een goede recyclebaarheid suggereren. Ik betwijfel echter of daarmee de consument niet op het verkeerde been wordt gezet. Door de hoeveelheid gebruikte inkten, het kleine formaat en de barrierelaag die evengoed nog aanwezig is, is de recyclebaarheid uiteindelijk toch zeer beperkt.
De verpakking voldoet aan basiseisen zoals voedselveiligheid en houdbaarheid. Of het formaat optimaal is voor een enkele portie valt te betwijfelen. Sushi is weliswaar een flinke dame, maar haar eetlust is niet altijd gelijk aan de inhoud. Het geopende zakje leent zich niet om te bewaren.
De portiezakjes zijn ontworpen om het product te beschermen. Daarnaast zijn ze mooi bedrukt om de consument te verleiden. Helaas wordt onvoldoende rekening gehouden met hedendaagse duurzaamheidsdoelen en gebruiksgemak. De verspilling die ontstaat doordat restjes achterblijven, staat haaks op de vraag naar efficiëntie en milieubewustzijn.
Een mogelijke oplossing is de overstap naar mono-kunststof dat volledig recyclebaar is zonder afbreuk te doen aan barrière-eigenschappen. Daarnaast is het volledig bedrukken van het zakje overbodig om te verleiden aangezien ze altijd in een omverpakking worden verkocht.
Ook het ontwerp kan verbeterd worden. Denk hierbij bijvoorbeeld aan slimme scheurlijnen die een volledige opening garanderen. Of een hersluitbare opening om verspilling tegen te gaan. Maar waarom eigenlijk een portieverpakking terwijl de behoefte van de kat afhangt van zijn of haar grootte of eetlust?


Sushi geniet elke avond van zijn traktatie, maar als gebruiker zie ik ruimte voor verbetering. De huidige natvoerzakjes vervullen hun basistaak, maar missen aansluiting bij moderne eisen zoals duurzaamheid en gebruiksvriendelijkheid. Door te innoveren in materialen en ontwerp kunnen we een verpakking creëren die niet alleen katten tevredenstelt, maar ook hun baasjes én de planeet.
Deze maandelijkse column is een samenwerking tussen Easyfairs en de VNV (Vereniging Nederlandse Verpakkingskundigen). De VNV is de Nederlandse vereniging van experts op het gebied van verpakking en verpakken (www.verpakkingskundigen.nl).